Mondzorg is duur. En de ongelijkheid in gezondheidszorg is nergens zichtbaarder dan bij de tandarts, is gebleken uit onderzoek.
Het gevolg? Wie geen pijn heeft, gaat niet naar de tandarts. Maar mondgezondheid hangt ook samen met hart- en vaatziekten, vroeggeboorte en diabetes. Toegankelijke mondzorg is dan ook essentieel.
Journalist Martijn Sillis nam de kwestie onder de loep en zocht naar de drempels die ervoor zorgen dat mensen een tandartsbezoek uitstellen, maar hij kijkt ook naar oplossingen [1].
Hij nam onder andere contact op met Rebekka Schotte, zorgcoördinator bij het Leuvense wijkgezondheidscentrum De Central en betrokken bij het mondzorgproject SMILE en An Van De Walle, coördinator van wijkgezondheidscentrum Nieuw Gent. Zij staan in de dagelijkse praktijk en deelden graag hun inzichten.
“Eén op vier Belgen gaat niet elk jaar naar de tandarts. In de groep die niet gaat, zijn mensen in een kwetsbare positie oververtegenwoordigd”, lezen we in het artikel op sociaal.net [1]. “Het is zonneklaar dat prestatiegeneeskunde voor ongelijkheid zorgt. Maar de vraag blijft: hoe kan het dan wel?”
De schaarste aan tandartsen is een belangrijke oorzaak. Wijkgezondheidscentrum Nieuw Gent bouwt een eigen tandartspraktijk uit om de nood aan tandzorg in Gent-Zuid mee in te vullen. Maar ook zij moeten daarvoor op zoek naar alternatieve financiering. “Binnen een forfaitair systeem, zoals huisartsen of kinesisten in een wijkgezondheidscentrum werken, kan het niet.” Het forfait dekt immers niet de kosten voor een tandarts.
Maar ook de terugbetaling van tandheelkundige zorgen ligt laag in ons land. Bovendien is de tandartsfactuur niet transparant. “Voorspelbaarheid zou al veel helpen”, lezen we in het artikel. Ook kan de derdebetalersregeling enkel toegepast worden bij tandartsen die geconventioneerd zijn. Na een consult bij de tandarts, hoeft dan enkel het remgeld betaald te worden. Maar 50% van de tandartsen in België zijn niet geconventioneerd en bepalen hun ereloon zelf…
Op de koop toe wordt er te weinig geïnvesteerd in preventie door de overheid. Voor die preventieve mondzorg zijn er sinds 2019 wel mondhygiënisten. Maar voor hen is er nog geen structureel financieringssysteem.
Conclusie, het probleem is complex en we moeten structureel blijven timmeren aan toegankelijkere tandzorg, lezen we op sociaal.net.
Als wijkgezondheidscentra timmeren we alvast mee waar we kunnen.
Lees het volledig artikel hier op sociaal.net
Bron: Artikel op sociaal.net van 23 mei 2022, Mondzorg is duur: ‘Wie geen pijn heeft, gaat niet naar de tandarts’, auteur Marijn Sillis
