Eind juli publiceerde het European Social Observatory (OSE) de resultaten van hun onderzoek naar de toegankelijkheid van de gezondheidszorg in België, in opdracht van het RIZIV. Wat we kunnen leren uit de resultaten van het onderzoek is niet nieuw, maar jammer genoeg wel te betreuren. De toegang tot gezondheidszorg wordt in zijn geheel genomen relatief goed bevonden, maar de ongelijkheid in vervulde behoeften groeit.
Personen met een lager inkomen, onbetaalde rekeningen of achterstallige huishuur hebben een grotere onvervulde nood aan medische zorg dan personen met een hoger inkomen en/of zonder geldproblemen. En die onvervulde behoefte is enkel gegroeid de afgelopen jaren.
Zoals het betaamt, eindigt men het rapport met aanbevelingen voor het beleid, mogelijke oplossingen voor de problemen die ze aankaartten. Eén van de aanbevelingen die ik wil uitlichten, is de ‘uitbreiding van de derdebetalersregeling’. Terecht suggereert men om de derdebetalersregeling¹ te veralgemenen voor alle verzekerden, voor alle soorten van ambulante zorg en automatisch toegepast voor kwetsbare groepen.
“Terecht suggereert men om de derdebetalersregeling te veralgemenen voor alle verzekerden, voor alle soorten van ambulante zorg en automatisch toegepast voor kwetsbare groepen.”
Waarom derdebetaler voor iedereen? Het klassieke systeem van fee-for-service (vergoeding voor de geleverde diensten) dat nog vaak wordt toegepast in België – bedoeld om een rem te zetten op de consumptie – is achterhaald. Het tegenovergestelde is waar, we zien meer en meer dat mensen broodnodige zorgen uitstellen omdat ze deze vergoeding niet kunnen voorschieten. En dat wordt bevestigd in deze studie van OSE.
Want geef toe, wie betaalt er graag twee keer voor ontvangen diensten? Want dat is wat er gebeurt wanneer je bij de huisarts de €26 (min remgeld) moet voorschieten. Onze verplichte ziekteverzekering houdt namelijk al de nodige bijdragen af van ons loon om deze tegemoetkomingen te kunnen terugbetalen. Dus waarom zouden we dit tweemaal moeten betalen of voorschieten. Het creëert enkel een onnodig complexe papiermolen en je riskeert misgelopen tegemoetkomingen wanneer je de nodige klevers en briefjes niet op tijd aan de mutualiteit bezorgt.
Dus de derdebetalersregeling biedt niet enkel een hulpmiddel voor de meer kwetsbaren (want de derdebetalersregeling wordt al toegepast voor alle personen onder een bepaald inkomensniveau), maar vereenvoudigt overbodige administratieve handelingen voor zowel patiënten (zonder onderscheid), zorgverleners als mutualiteiten.
En wie echt verandering wilt bekomen, die gaat forfaitair werken in een wijkgezondheidscentrum! Want zoals het OSE rapport ook aanbeveelt: “De wijkgezondheidscentra zouden een centrale rol moeten spelen bij de gezondheidsbevordering en ziektepreventie en bij de integratie van zorg op lokaal niveau.”
¹Bij de derdebetalersregeling rekent het RIZIV rechtstreeks met de zorgverstrekker de geleverde diensten af zonder dat de patiënt moet tussenkomen, deze regeling wordt gebruikt in het klassieke prestatiesysteem.
Auteur: Jessica Fraeyman – Vereniging van Wijkgezondheidscentra
Lees ook: de perstekst en het volledige rapport
Beeld: valt onder de licentie CC BY-SA 2.0, link origineel
